CARRUCA

I.

CARRUCA

Hispaniae oppid. Hirtius, de Bell. Hispan. c. 27.

II.

CARRUCA

nomen vehiculi, quô Matronae apud Romanos utebantur. Carrucae dormitoriae, a Burdonibus gestari solitae, mentio fit, l. 13. de aur. et arg. leg.

Paulinus quoque, describens comitatum S. Melaniae, Neapoli Nolam proficiscentis, Tota, inquit, huius saeculi pompa, qua honorati et opulenti poterant, circumflui Senatores prosequebantur. Carrucis nutantibus, phaleratis equis, auratis pilentis, et carpentis pluribus gemente Appiâ ac fulgente. Et Carrucis quidem ad luxus rationem utebantur argentatis: quas Senatoribus concessas, ab Alexandro Seu. ait. Ael. Lamprid. c. 43. Carrucas Romae et Rhedas Senatoribus omnibus, ut argentatas haberent, permisit: interesse Romae dignitatis putans, ut his tantae Urbis Senatores vectarentur. Quod postea aliis etiam permissum. Vopisc. in Aureliano, c. 46. Dedit praeterea potestatem, ut argentatas privati carrucas haberent: cum antea aerata et eborata vehicula fuissent. Sed et iam olim argentatae atque auratae carrucae in aliquo erant usu. De inauratis, Abdias, l. 3. Denique Nicolaus quidam ex civium numero, exhibens carrucam deauratam, cum quatuor mulis candidis, totidemque equis, obtulit B. Apostolo, dicens, etc. De aureis, Martialis l. 3. Epigr. 62. v. 5.

Aurea quod fundi pretiô Carruca paratur.

Quod pluris nulli est, quam domus empta tibi.

De argenteis, Plin. l. 33. c. 11. At nos carrucas ex argento caelare inveniums, vide eundem pluribus l. 34. c. 17. ut et infra. Curriculum biiuge fuisse, notat Scholiast. ad modo laudati Poetae l. 12. Epigr. Apud Paulinum citatum Ep. 10. ad Severum, Carrucae nutantes, eaedem sunt Carolo du Fresne cum hodiernis carrucis, quas Cariots branslans Galli olim vocabant, seu currus suspensos. Idem opertum uchiculum carrucam fuisse observat, ex l. un. Cod. Theodos. et Iustin. de Honorator. vehiculis, etc. Cuiusmodi vehiculô in Gallia primus Lutetiae usus est Iohannes Lavallus Bosco-Delphinus, cum propter corporis molem commode equo insidere non posset, sub finem regni Francisci I. Postea in aula duae erant Carrucae, usu ex Italia invectô, altera Reginae, altera aliquanto post Dianae Henrici II. filiae naturalis. Prima exin in urbe fuit Christophori Thuani, postquam Princeps Senatus creatus est, Thuanus Vitâ suâ. In Carrucam argentatam Praefecti Urbis, Graecum hoc Epigramma exstat; cuius lemma, εἴς τινα φιλόσοφον γενόμενον Υ῞παρχον πόλεως ἐπὶ Βκλεντινιανοῦ καὶ Βαλέντος:

Α῎ντυγος οὐρανίης ὐπερήμενος ἐς πὀθον ἦλθες

Α῎ντυγος ἀργυρέης, αἶχος ἀπειρείσιον.

In quendum Philosophum, Praefectum Urbis, sub Valentiniano et Valente.

Currui caelesti insidens, desideriô ardere coepisti

Currus argentati, vah probrum immensum!

apud Salmas. Notit. ad Vopisc. in Aureliano, loc. cit. Hinc Carrucarii dicti, qui istiusmodi vehiculum portabant l. 13. praedictâ: Item Muliones Carrucarii, ut apud Capitolin. legimus in Maximino iuniore, c. 4. Indidem, apud recentioris aevi Scriptores, Carrucagium, nomen tributi, singulis aratris pro Regni negotiis imponi soliti: apud citerioris enim aetatis Scriptores carruca aratrum denotare coepit. Primum in Anglia auditum, occasione memoratâ in vetere Scheda in Monastico Anglic. Tom. I. p. 293. An. Dom. 1013. Svenus Rex Angliae ab Ailwino Monacho admonitus est, ne a populo S. Edmundi ---- tributum exigeret: Sed Svenus eum non exaudivit. Nocte Purificattonis S. Mariae S. Edmundus Svenum ---- lanceâ suâ interfecit. Northfolciensis et Southfolciensis auditô miraculô et nece Sveni Regis, dederunt S. Edmundo de qualibet carrucata terrae in toto Episcopatu 4. denarios annuos, quod usque modo ea de causa Carrucagium es appellatum. Postea cum tributum id obsolevisset, revocatum est a Ricardo Rege seu pro liberandis obsidibus, apud Imperatorem relictis, seu in sumptus belli cum Francorum Rege gerendi, ut ait Guil. Neubrigensis, l. 5. c. 1. Sed et in Campania Gallica Carrucagium obtinuisse, docet ex Computo Bladorum terrae Campaniae A. C. 1348. Car. du Fresne in Glossar. ubi alias quoque vocis significationes exponit.